Als duatleet, zonder enige zwemervaring of training aan de start van mijn eerste triatlon. Doel: zwemproef overleven en dan stelselmatig opschuiven, en genieten !
In het stuwmeer van Nisramont, zwemproef aangevat, en vooral niet verdrinken. Na hier en daar een klop van andere zwemmers te mogen ontvangen, mijn eigen tempo gevonden, schoolslag, ademhaling onder controle.
Als 5de laatste
uit het water (binnen de tijdslimiet van 35 min), vlotte wissel, de inhaalrace
kan beginnen.
Bij de eerste klim een goed
gevoel, waar ik stelselmatig atleten kon voorbij fietsen. Het feit dat ik kon
opschuiven gaf me nog meer power om door te gaan. 2 maal de Muur van Maboge,
harken om boven te komen. Blijven eten en drinken, want de wedstrijd is nog
lang.
Na de 42 km fietsen, een
30-tal atleten ingehaald, de wissel in voor het mountainbiken. Het gevoel was
nog opperbest, en mijn sterkste nummer, het mountainbiken moest nog komen. Gedurende
de wedstrijd bleef ik opschuiven, tijdens de klims en tijdens de technische
afdalingen voelde ik me in mijn sas. Waar andere atleten te voet gingen, bleef
ik vlot fietsen.
Net voor de technische
afdaling in Maboge: lekke band achteraan. Geen paniek. Een 5-tal minuten
verloren. Inhaalrace verder zetten.
Met 1 enkele reserveband
moest ik nu opletten, om zeker geen tweede keer lek te rijden. Hopelijk kon ik
nu Leen en de kids ergens tegenkomen langs het parcours, om een extra
reserveband mee te pikken.
De wisselzone voorbij
gereden, klaar voor mijn tweede ronde mountainbike. Nog eventjes gestopt om
mijn achterband bij te blazen, en dan volle vaart naar beneden tot aan de
Ourthe. Andermaal pech: tweede lekke band, en geen reserveband. Te voet de
beklimming ondernomen tot aan de grote asfaltweg.
Tijdens de beklimming te
voet, vond ik het al raar dat geen enkele atleet mij voorbij stak ? Twijfel: 1
of 2 ronden mountainbiken ? 1 dus ! Shit ! Aan de finish deed inmiddels de
ronde dat 1 atleet, ikke dus, voor de tweede maal het mtb-parcours aan het
rijden was. Geluk bij een ongeluk: Leen en de kids dachten dat ik ernstig
gekwetst of vermist was.
Daar stond ik dan, bovenaan
de beklimming, met een lekke band. Huis aangebeld, de kortste weg gevraagd,
maar blijkbaar te ver via de asfaltwegen. Nog geprobeerd mijn lekke achterband
te herstellen “op de oude manier” met materiaal van een bewoner, zonder succes.
De tijd loopt, en die bewoner die maar niet kon begrijpen dat ik gehaast was.
Dan toch te voet via
parcours, terug afgedaald naar de Ourthe, en dan terug beklimming naar de
start. Allemaal al lopend, met de fiets. Ongeveer 1.5 km te veel gefietst,
bijna 5 km te veel gelopen (op en neer, met de fiets aan de hand).
Wisselzone bereikt. Als
allerlaatste nog loopproef mogen aanvatten, met als doel de wedstrijd uit te
doen en nog een goede looptijd neer te zetten.
Loopproef: 2 ronden trail.
Zalig, de benen voelden goed. Tot mijn verbazing kon ik atleten inhalen die
bezig waren met hun tweede ronde. Laatste ronde: opnieuw kon ik enkele atleten
voorbijlopen, om dan toch niet als allerlaatste te finishen. Een behoorlijke
looptijd (met reeds 5 km extra in de benen).
Eindtijd: 05:48:23, plaats
134 van 145 atleten aan de start. Een top 50 plaats zat er zeker in. Jammer,
jammer, jammer.
Een zeer mooie pittige
wedstrijd, hier kom ik zeker terug !
De nodige pech, en eigen
fout (2 ronden ipv 1 ronde mtb), weerhielden mij om een mooi resultaat neer te
zetten. Of hoe de zwaarste triatlon van België, nog extra zwaar werd gemaakt
door mezelf. Als training kan dit tellen.
De benen en de moraal waren
goed, geen last van de maag, en geen uitgeput gevoel aan de finsh.
Op naar volgende week:
Powerman Geel. En nu recupereren.
Details:
Zwemmen (1 km): 00:33:20 (128)Racefiets (42 km): 01:36:44 (78)
Mountainbike (18 km): 02:24:40 (141)
Trailrun (10 km): 01:13:38 (76)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
